قوله تعالى هو الذی یسیرکمْ اى یحملکم على السیر و یجعلکم قادرین على قطع المسافات فی الْبر بالازجل و الدواب و الْبحْر بالسفن الجاریة فى البحار. البر: الارض الواسعة. و البحر: مستقر الماء. قرائت عبد الله شامى ینشرکم بفتح یا و بنون و شین، من نشر ینشر هم چنان که جایى دیگر گفت و بث فیها منْ کل دابة باین قرائت معنى آنست که: شما را مىپراکند و میخیزاند و میرواند در دشت و در دریا. و فیه حجة على القدریة فى خلق الافعال لان السیر فعل متصرف فى الخیر و الشر لا محالة و الله یسیر کل سائر کما ترى، آن گه شرح فرادریا داد: حتى إذا کنْتمْ فی الْفلْک فلک هم واحد است و هم جمع بواحد مذکر است چنان که گفت: فی الْفلْک الْمشْحون و بجمع مونث است چنان که گفت: و الْفلْک التی تجْری فی الْبحْر و جریْن بهمْ اى جرت السفن بمن رکبها فى البحر. مخاطبه با خبر گشت و عرب چنین کنند، و در قرآن از این باب هست. و قال الشاعر:
اسیئى بنا او احسنى لا ملومة
لدینا و لا مقلیة ان تقلت
بریح طیبة لینة الهبوب لا ضعیفة و لا عاصفة. و فرحوا بها اى بتلک الریح للینها و استقامتها. فرح در قرآن بر سه وجه است یکى بمعنى بطر و خیلاء و تکبر چنان که گفت: ذلکمْ بما کنْتمْ تفْرحون فی الْأرْض بغیْر الْحق همانست که در سوره هود گفت: إنه لفرح فخور اى بطر مرح. و در سورة القصص (۳۴) گفت: لا تفْرحْ إن الله لا یحب الْفرحین اى البطرین. وجه دوم: فرح است بمعنى رضا. کقوله: و فرحوا بالْحیاة الدنْیا اى رضوا بها. و قوله: کل حزْب بما لدیْهمْ فرحون اى راضون و فرحوا بما عنْدهمْ من الْعلْم اى رضوا.
وجه سیوم: فرح شادى است و خرمى. کقوله بریح طیبة و فرحوا بها جاءتْها اى جاءت السفینة و قیل: جاءت الریح الطیبة ریح عاصف ذات عصف اى شدیدة الهبوب یقال: عصفت الریح فهى عاصف و عاصفة و اعصفت فهى معصف و معصفة. و عصفت و اعصفت بمعنى واحد. و جاءهم اى رکبان السفینة الْموْج اى حرکة الماء و اختلاطه. و قیل: هو ما علا من الماء منْ کل مکان من البحر. و قیل: من کل جهة و ظنوا أنهمْ أحیط بهمْ اهلکوا و سدت علیهم مسالک النجاة من جمیع الجهات. یقال: لکل من وقع فى بلاء قد احیط بفلان، اى قد احاط به البلاء. و قیل احاطت بهم الملائکة. و مثله: و احیط بثمره الا ان یحاط بکم. دعوا الله مخْلصین له الدین اى اخلصوا له الدعاء لم یشرکوا به من آلهتهم شیئا. میگوید مشرکان در آن حال که بهلاک و غرق نزدیک شوند و جز از خداى آسمان از هر کس نومید شوند و از بتان و غیر ایشان فریادرس نبینند، دست در خداى آسمان زنند و باخلاص بىشرک دعا کنند و بربوبیت وى اقرار دهند. این هم چنان است که مصطفى ص حصین خزاعى را پرسید در حال شرک وى: کم تعبد الیوم الها؟ قال سبعة واحدا فى السماء و ستة فى الارض. قال رسول الله ص: فایهم تعد لیوم رغبتک و رهبتک؟ قال: الذى فى السماء.
بو عبیده گفت دعاى ایشان به اخلاص آن بود که گفتند اهیا شراهیا یعنى یا حى یا قیوم.
قوله: لئنْ أنْجیْتنا اینجا قول مضمر است. اى قالوا: لئنْ أنْجیْتنا منْ هذه الواقعة و من هذه الریح العاصفة و انعمت علینا یا ربنا لنکونن من الشاکرین لنعمتک مومنین بک مستمسکین بطاعتک.
فلما أنْجاهمْ اى اجاب الله دعائهم. الله دعاى ایشان اجابت کرد و ایشان را از هلاک و غرق رهانید. هذا کقوله: فلما نجاهمْ إلى الْبر قل الله ینجیکمْ منْها و منْ کل کرْب بلْ إیاه تدْعون فیکْشف ما تدْعون إلیْه إنْ شاء این آیات دلیلاند که رب العزة دعاى کافران و بیگانگان در مرادهاى دنیوى اجابت کند و آنچه گفت: و ما دعاء الْکافرین إلا فی ضلال آن در کار و مراد آخرت است که کافران را در نعیم آخرت و ثواب آن جهانى نصیب نیست. و گفتهاند. و ما دعاء الْکافرین إلا فی ضلال آنست که گویند: ربنا أخْرجْنا نعْملْ صالحا غیْر الذی کنا نعْمل و ایشان را جواب دهند: أ و لمْ نعمرْکمْ ما یتذکر فیه منْ تذکر اما دعاى ایشان در کار دنیا و در طلب نعمت دنیا مستجاب بود که این نعمت از آشنا و بیگانه دریغ نیست، و بر و فاجر از آن میخورد عرض حاضر یأکل منها البر و الفاجر. یقول تعالى: منْ کان یرید الْعاجلة عجلْنا له فیها ما نشاء لمنْ نرید کلا نمد هولاء و هولاء منْ عطاء ربک و هم ازین باب است دعاء ابلیس مهجور که گفت: أنْظرْنی إلى یوْم یبْعثون. قال إنک من الْمنْظرین و دلیل بر آنکه رب العزة دعاى کافران اندر کار دنیا اجابت کند، آنست که شکایت میکند از آن قوم که در حال بیچارگى و وقت درماندگى او را نخواندند، گفت: و لقدْ أخذْناهمْ بالْعذاب فما اسْتکانوا لربهمْ و ما یتضرعون امیر المومنین على (ع) گفت اگر ایشان تواضع کردندید و اندر دعا خضوع آوردندید از الله اجابت یافتندید. فلما أنْجاهمْ إذا همْ یبْغون فی الْأرْض عادوا الى الکفر و الفساد بغیْر الْحق جهلا و باطلا اى مبطلین معلنین الفساد و المعاصى و الجرأة على الله.
یا أیها الناس یا اهل مکه إنما بغْیکمْ على أنْفسکمْ اى وبال بغیکم علیکم. اى عملکم بالظلم یرجع علیکم، کما قال عز و جل منْ عمل صالحا فلنفْسه و منْ أساء فعلیْها و گفتهاند سه چیز آنست که هر که کند آن بوى بازگردد و بال آن بوى رسد: یکى مکر است لقوله تعالى: و لا یحیق الْمکْر السیئ إلا بأهْله. دیگر نکث است لقوله تعالى: فمنْ نکث فإنما ینْکث على نفْسه سوم بغى است لقوله تعالى: یا أیها الناس إنما بغْیکمْ على أنْفسکمْ. اینجا سخن تمام شد، آن گه ابتدا کرد گفت: متاع الْحیاة الدنْیا اى ذلک متاع الحیاة الدنیا تتمتعون فى الدنیا، فیکون بغیکم مبتداء و على أنْفسکمْ خبره و متاع خبر مبتداء محذوف.
و روا باشد که سخن متصل یکدیگر بود. بغیکم ابتدا بود و متاع خبر ابتداء و على أنْفسکمْ صله بغى باشد و معنى آنست که این ستمکارى شما بر خویشتن و افزونى جستن بر یکدیگر بر خوردارى است در دنیا روزى چند ناپاینده، زاد آن جهانى را نشاید، و در آن جهان بکار نیاید که باین بغى مستوجب غضب خداى و عقوبت وى گشتهاید.
قرائت حفص متاع بنصب است یا بر حال یا بر مفعول. اى متعناکم متاع الحیاة الدنیا ثم إلیْنا مرْجعکمْ فى القیمة فننبئکمْ بما کنْتمْ تعْملون نخبرکم به و نجازیکم علیه.
إنما مثل الْحیاة الدنْیا اى صفة الحیاة الدنیا فى فنائها و زوالها کماء أنْزلْناه من السماء اى کمطر انزلناه من السماء من جانب السماء. یقال: ان السحاب جسم یخلو من الماء فاذا اراد الله ان یمطر قوما امره فاخذ الماء من بحر فى السماء و صار الى المکان المقصود بالمطر فاخْتلط به اى بالماء اختلاط جوار لان الاختلاط تداخل الاشیاء بعضها فى بعض. و قیل: فاخْتلط به اى بسببه نبات الْأرْض فطالت و امتدت مما یأْکل الناس یعنى الحبوب و الثمار و البقول و الانعام یعنى الحشیش و المراعى حتى إذا أخذت الْأرْض زخْرفها زخارف الارض ما تضحک به من الورد و النور و الشقائق و الخضر و ازینتْ یعنى تزینت. و در شواذ خواندهاند: و ازینتْ اى جاءت بالزینة، و زینة الارض ثمر نباتها فى الاشجار و ظن أهْلها اى اهل هذه الارض أنهمْ قادرون علیْها اى على حصاد نباتها و اجتناء ثمارها اذ لا مانع دونها أتاها أمْرنا اى قضاونا باهلاکها و افنائها لیْلا أوْ نهارا فجعلْناها اى الارض و الغلة و الزینة حصیدا محصودة مقلوعة منزوعة الاصول لا شىء فیها. و قیل: فجعلْناها حصیدا اى مثل الحصید، کما قال لغلمان الجنة: یطوف علیْهمْ ولْدان و هم لم یولدوا و انما شبههم بالولدان الذین لم تغیرهم الکهولة لطراوتهم و حسن خلقهم کأنْ لمْ تغْن بالْأمْس اى کان لم تکن او لم تعمر بالامس بالمغانى، المنازل التى یعمرها الناس بالنزول. یقال غنینا بمکان کذا اذا نزلوا به. کذلک الحیاة الدنیا سبب لاجتماع المال و زهرة الدنیا حتى اذا کثر عند صاحبه و ظن انه ممتع به سلب ذلک عنه بموته او حادثة تهلکه.
فقدناه لما تم و اعتم بالعلى
کذاک کسوف البدر عند تمامه
کذلک نفصل الْآیات اى کما بینا هذا المثل للحیاة الدنیا کذلک نبین آیات القرآن لقوْم یتفکرون فى المعاد. و الله یدْعوا إلى دار السلام ببعث الرسل و نصب الأدلة. و دار السلام هى الجنة. السلام هو الله و الجنة داره. و هذه الاضافة کبیت الله و ناقة الله. و قیل السلام و السلامة واحد کالرضاع و الرضاعة اى دار السلامة من الآفات و الاحزان و القطیعة. یعنى من دخلها سلم من الآفات، دلیله قوله: ادْخلوها بسلام آمنین و قیل: دار السلام هو من التحیة التى یحییهم الله و الملائکة، من قوله تحیتهمْ فیها سلام
قال: جابر بن عبد الله خرج علینا رسول الله ص یوما فقال انى رایت فى المنام کان جبرئیل عند رأسى و میکائیل عند رجلى یقول احدهما لصاحبه اضرب له مثلا فقال: اسمع سمعت اذنک فاعقل عقل قلبک، انما مثلک و مثل امتک کمثل ملک اتخذ دارا ثم بنى فیها بیتا ثم جعل فیها مادبة ثم بعث رسولا یدعو الى طعامه فمنهم من اجاب الرسول و منهم من ترکه فالله الملک و الدار الاسلام و البیت الجنة و من دخل الجنة اکل ما فیها.
و عن ابى الدرداء قال: قال رسول الله ص ما من یوم طلعت شمسه الا وکل بجنبتیها ملکان ینادیان نداء یسمعه خلق الله کلهم غیر الثقلین، یا ایها الناس هلموا الى ربکم ان ما قل و کفى خیر مما کثر و الهى و لا آبت شمس الا وکل بجنبتیها ملکان ینادیان یسمعه خلق الله کلهم غیر الثقلین، اللهم اعط منفقا خلفا و اعط ممسکا تلفا فانزل الله فى ذلک کله قرآنا فى قول الملکین یا ایها الناس هلموا الى ربکم فى سورة یونس و الله یدْعوا إلى دار السلام و انزل فى قولهما اللهم اعط منفقا خلفا و ممسکا تلفا و اللیْل إذا یغْشى الى قوله للْعسْرى.
قوله و یهْدی منْ یشاء إلى صراط مسْتقیم عم بالدعوة اظهارا لحجته و خص بالهدایة استغناء عن خلقه. و قیل: الدعوة الى دار السلام عامة لانها الطریق الى النعمة و هدایة الصراط خاصة لأنها الطریق الى المنعم. و گفتهاند دعوت برد و ضرب است: یکى دعوت عام بواسطه رسول میخواند ایشان را از روى تکلیف بر دین اسلام و طاعت دارى، و ذلک فى قوله: و إنک لتهْدی إلى صراط مسْتقیم دیگر دعوت خاص است بیواسطه رسول خود میخواند جل جلاله ایشان را از روى تشریف بدار السلام تا ایشان را گرامى کند و بنوازد بضیافت بهشت و بلقاء و رضاء و سلام، و ذلک قوله: و الله یدْعوا إلى دار السلام و یهْدی منْ یشاء إلى صراط مسْتقیم هدایت اینجا بمعنى ارشاد است و صراط مستقیم طریق بهشت است که آنجا میگوید یهْدیهمْ ربهمْ بإیمانهمْ تجْری منْ تحْتهم الْأنْهار فی جنات النعیم و گفتهاند: استعمال سنن است در اداء فرایض در دنیا و جوار حضرت عزت در عقبى فی مقْعد صدْق عنْد ملیک مقْتدر و گفتهاند: صراط مستقیم استعمال مکارم الاخلاق است چون تقوى و زهد و توکل و اخلاص و احسان. مصطفى گفت: «ان الله یحب مکارم الاخلاق و یبغض سفسافها»
رب العزة این مکارم الاخلاق دوست دارد بنده را بر استعمال آن دارد و راه آن بوى نماید تا بنده در روش خویش باین مقامات گذاره کند امروز بمحبت و معرفت رسد و فردا بمشاهدت و رویت.
للذین أحْسنوا اى آمنوا بالله و رسوله و احسنوا العمل فى الدنیا الْحسْنى الجنة. و الحسنى کالبشرى. و قیل: هى تأنیث الاحسن. میگوید ایشان که ایمان آوردند بخدا و رسول و در دنیا کار نیکو کردند، پاداش ایشان بهشت است و اگر حسنى تأنیث احسن گویى معنى آنست که ایشان راست که نیکویى کردند نیکوتر از آنچه ایشان کردند و نیز زیادت، چنان که جایى دیگر گفت و لدیْنا مزید و یزیدهمْ منْ فضْله امیر المومنین على ع گفت للذین أحْسنوا احسان اینجا قول لا اله الا الله است، و حسنى بهشت و زیادة غرفه از یاقوت سرخ ساخته که آن را چهار هزار در است.
روى ابو ذر قال قلت: یا رسول الله علمنى عملا یقربنى من الجنة و یباعدنى من النار.
قال: اذا عملت سیئة فاتبعها حسنة. قال قلت من الحسنات لا اله الا الله؟ قال: نعم، من احسن الحسنات.
میگوید: ایشان که لا اله الا الله گفتند پاداش ایشان بهشت است. همانست که مصطفى گفت: «من قال لا اله الا الله دخل الجنة»
و گفتهاند: للذین أحْسنوا این احسان استغفار است صحابه رسول را و حسنى شفاعت مصطفى است و زیادة رضاى خدا. فان الله عز و جل یقول: و الذین اتبعوهمْ بإحْسان رضی الله عنْهمْ ابن عباس گفت: للذین أحْسنوا اى جاهدوا فى سبیل الله الْحسْنى یعنى رزق الجنة لقوله: «یرزقون» و الزیادة دوام الحیاة فى قرب المولى لقوله بلْ أحْیاء عنْد ربهمْ و قیل: الحسنى جزاء حسناتهم و الزیادة ان یجازى بالواحد عشرا لیکون الزیادة من جنس الأول. و قیل: الحسنى عشرة و الزیادة تضعیف العشرات. و خبر درست است در صحیح مسلم، حدیث حماد سلمه از عبد الرحمن بن ابى لیلى از صهیب بن سنان الرومى از مصطفى که گفت: الحسنى الجنة و الزیادة النظر الى وجه الله عز و جل. و عن ابى بن کعب قال سألت رسول الله ص عن الزیادتین فقال: و ما الزیادتان؟ قلت احدیهما قوله و أرْسلْناه إلى مائة ألْف أوْ یزیدون
فقال عشرون الفا. فقلت: قول الله عز و جل للذین أحْسنوا الْحسْنى و زیادة قال الحسنى الجنة و الزیادة النظر الى وجه الله عز و جل و قال (ص) «اذا دخل اهل الجنة الجنة و اهل النار النار: نادى مناد یا اهل الجنة ان لکم عند الله موعدا لم ینجزکموه. قالوا: ما هو؟ ا لم یثقل موازیننا؟ الم یدخلنا الجنة؟ الم یجرنا من النار؟
قال: فیکشف لهم الحجاب فینظرون الى الله فیخرون له سجدا.
و هى الزیادة التى قال الله عز و جل للذین أحْسنوا الْحسْنى و زیادة قال. یزید بن هارون فى اثر هذا الحدیث: من کذب بهذا فقد برئ من الله و برء الله منه. و عن ابن عمر قال قال: رسول الله ص «ان ادنى اهل الجنة منزلة لرجل ینظر فى ملکه الفى سنة یرى اقصاه کما یرى ادناه، ینظر فى ازواجه و سرره و خدمه و ان افضلهم منزلة لمن ینظر فى وجه الله عز و جل کل یوم مرتین»
و روى عن انس بن مالک انه قال فى قوله عز و جل و لدیْنا مزید قال یتجلى لهم الرب عز و جل کل جمعة.
ثم قال: و لا یرْهق وجوههمْ اى لا یعلوها و لا یغشاها قتر غبار. و قیل: سواد و کآبة و لا ذلة اى هو ان کما یصیب اهل جهنم. قال: ابن ابى لیلى هذا بعد نظرهم الى ربهم أولئک أصْحاب الْجنة همْ فیها خالدون.
و الذین کسبوا السیئات الکفر و الشرک جزاء سیئة بمثْلها یعنى النار. فلا ذنب اعظم من الشرک و لا عذاب اشد من النار. و تقدیره: لهم جزاء سیئة مثلها. و الباء زائدة و ترْهقهمْ ذلة اى یلحقهم ذل و خزى. و هو ان ما لهمْ من الله اى من عذاب الله منْ عاصم مانع یمنعهم. و من صلة کأنما أغْشیتْ البست وجوههمْ قطعا من اللیْل مظْلما اى جعل علیها غطاء من سواد اللیل. اى هم سود الوجوه. قرائت مکى و على و یعقوب قطعا بسکون طاء و هو جزء من اللیل بعد طایفة منه و مظْلما نعته و باقى بفتح طاء خوانند و هو جمع قطعة و مظْلما نصب على الحال. اى فى حال ظلمته أولئک أصْحاب النار همْ فیها خالدون.